Cukrzyca typu 1

Cukrzyca typu 1 to choroba ludzi młodych – początek jej zachorowania przypada zazwyczaj między 10 a 14 rokiem życia. Powodem choroby jest niszczenie komórek beta trzustki, które są odpowiedzialne za produkcję insuliny. Jest to proces autoimmunologiczny, w którym układ odpornościowy produkuje przeciwciała skierowane przeciwko własnym komórką – tzw. autoprzeciwciała.

Przyczyny tego procesu nie są do końca poznane, ale istotnym czynnikiem są występujące w rodzinie predyspozycje genetyczne do chorób z autoagresji.

Objawy cukrzycy typu 1 zazwyczaj pojawiają się nagle, w przeciągu kilku tygodni. Należą do nich wielomocz, chudnięcie, senność, nawracające infekcje, osłabienie, zmęczenie oraz znacznie wzmożone pragnienie. Często pierwszym, gwałtownym objawem cukrzycy może być kwasica i śpiączka ketonowa. Pomimo wysokich stężeń glukozy we krwi (hiperglikemii) glukoza nie może być dostarczana do komórek, ponieważ organizm nie produkuje insuliny. Z tego powodu, komórki, które fizjologicznie wykorzystują glukozę do produkcji energii muszą przekierować swoje szlaki metaboliczne na metabolizm kwasów tłuszczowych. Jego pośrednim produktem są ciała ketonowe, których nagromadzenie w organizmie może prowadzić do poważnych powikłań – kwasicy ketonowej, a nawet śpiączki.

Ponieważ chory z nowo rozpoznaną cukrzycą typu 1 będzie wymagał dożywotniej terapii insuliną zaakceptowanie choroby może okazać się początkowo bardzo trudne. Trudności w utrzymaniu samodyscypliny mogą pojawić się szczególnie kiedy pacjentem jest dziecko lub nastolatek. Dlatego bardzo ważnym elementem terapii cukrzycy 1 jest również pomoc psychologiczna, zwłaszcza w przypadku świeżo rozpoznanej choroby.

Źródło:

Katra, Barbara. “Cukrzyca Typu 1.” Medycyna Praktyczna, 2017, www.mp.pl/cukrzyca/cukrzyca/typ1/65948,cukrzyca-typu-1.

Kawalec, Wanda, et al. Pediatria. PZWL Wydawnictwo Lekarskie, 2019.