Choroba Leśniowskiego i Crohna
Choroba Leśniowskiego i Crohna należy do grupy tzw. nieswoistych chorób zapalnych jelit. Może ona dotyczyć każdego odcinka przewodu pokarmowego, jednak najczęstszą lokalizacją jest końcowy odcinek jelita krętego (fragment jelita cienkiego). Choroba często obejmuje również jelito grube, rzadziej natomiast górny odcinek przewodu pokarmowego (przełyk, żołądek, dwunastnicę). Znaczny odsetek pacjentów doświadcza również dolegliwości zlokalizowanych w okolicy odbytu – ropni, szczelin, przetok.
Choć przyczyny choroby nie są do końca jasne, wyróżnia się trzy czynniki, które biorą udział w patomechanizmie powstawania choroby. Szczególne znaczenie mają predyspozycje genetyczne, mikroflora jelitowa oraz specyfika układu odpornościowego pacjenta. Jeśli wszystkie powyższe czynniki występują jednocześnie, tzn. u osoby podatnej genetycznie ma miejsce upośledzenie odpowiedzi immunologicznej na drobnoustroje, to najprawdopodobniej rozwinie się pełnoobjawowa choroba.
Szacuje się, że w Europie od 1 do 10 osób na 100 000 cierpi na chorobę Leśniowskiego i Crohna, a największa zachorowalność przypada na wiek nastoletni i młodzieńczy oraz 3. i 4. dekadę życia.
Ogólne objawy choroby to powtarzające się gorączki, osłabienie, spadek masy ciała, apatyczność. Zależnie od lokalizacji choroby, objawy ze strony przewodu pokarmowego mogą się nieco różnić. Jeżeli zajęty jest końcowy odcinek jelita krętego dominują objawy takie jak gorączki, anemia, osłabienie, spadek masy ciała, niedobory witamin i minerałów oraz bóle brzucha i biegunki (także biegunki tłuszczowe). W przypadku, kiedy choroba obejmuje jelito grube dominującym objawem będą biegunki. Ropnie, szczeliny odbytu mogą być pierwszym objawem choroby zlokalizowanej w okolicy odbytu.
Bardzo ważnym objawem będzie również krwawienie z przewodu pokarmowego – świeża krew w stolcu, smoliste stolce czy nawet niewidoczne gołym okiem ilości krwi potwierdzone badaniem na krew utajoną. Rzadziej, niektórzy pacjenci będą skarżyli się na dolegliwości spoza przewodu pokarmowego, np. dotyczące skóry, stawów, oczu.
Rozpoznanie choroby jest stawiane na podstawie licznych badań obrazowych i laboratoryjnych. Często, w przypadku zajęcia procesem chorobowym jelita grubego, różnicowanie pomiędzy chorobą Leśniowskiego i Crohna a wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego jest trudne, a ostateczne rozpoznanie pozostaje niesprecyzowane.
Leczenie polega na łagodzeniu stanów zaostrzeń choroby oraz ewentualnych jej powikłań. Najczęściej stosowane są leki przeciwzapalne i immunosupresyjne. Bardzo istotne są również regularne badania kontrolne, m.in. kolonoskopia, które pozwalają na lepszą kontrolę choroby i zapobieganie jej zaostrzeniom.
Zobacz również:
Nagła utrata masy ciała
Zespół jelita drażliwego
Choroby autoimmunologiczne
Źródło:
Mokrowiecka, Anna. “Choroba Leśniowskiego i Crohna.” Medycyna Praktyczna, 2014, www.mp.pl/pacjent/gastrologia/choroby/jelitogrube/65252,choroba-lesniowskiego-i-crohna.
Rydzewska, Grażyna, et al. “Choroba Leśniowskiego i Crohna .” Medycyna Praktyczna, 2020, www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.4.18.
Szczeklik, Andrzej, and Piotr Gajewski. Interna Szczeklika 2020. Medycyna Praktyczna, 2020.
