Zakażenia układu moczowego u kobiet

ZAKAŻENIE UKŁADU MOCZOWEGO – EPIDEMIOLOGIA
Zakażenie układu moczowego to najczęstsze zakażenie bakteryjne. Występuje głównie u kobiet, co wynika z anatomii żeńskiego układu moczowo-płciowego. Bliskość pochwy i odbytu sprzyja migracji bakterii w okolicę cewki. Szacuje się, że każda kobieta, przynajmniej kilkakrotnie wciągu życia zachoruje na infekcje układu moczowego.

KTO JEST NARAŻONY NA INFEKCJE
Najbardziej narażone na infekcje są młode, aktywnie seksualnie kobiety między 20 a 30 rokiem życia oraz kobiety po menopauzie. Konsekwencją zmian hormonalnych okresu przekwitania jest atrofia pochwy i cewki. W grupie ryzyka są również kobiety z infekcjami pochwy i bakteryjną waginozą (obecność licznych patogennych bakterii w pochwie). Cukrzyca to kolejny czynnik predysponujący do zachorowania na infekcje intymne. W grupie szczególnego ryzyka znajdują się pacjentki z nieleczoną cukrzycą, u których występuje glikozuria (cukromocz). Na infekcje układu moczowego szczególnie narażone są również kobiety w ciąży.

ETIOLOGIA I OBJAWY
Najczęstszą bakterią powodującą infekcje układu moczowego E. coli, którą stwierdza się w ok. 90% przypadków. Część zakażeń może być bezobjawowa. U młodych, zdrowych pacjentek, u których stwierdza się obecność bakterii w moczu, bez towarzyszących objawów nie wdraża się leczenia (wyjątek – ciężarne). Objawy infekcji układu moczowego jest dyzuria (ból przy oddawaniu moczu), pieczenie, częste parcie na cewkę moczową, ból w podbrzuszu, krwiomocz, gorączka. Ostre zapalenie pęcherza moczowego i cewki moczowej to najczęstsze postaci zakażenia układu moczowego, których powikłaniem może być ostre odmiedniczkowe zapalenie nerek. Test infekcje układu moczowego przeznaczony jest do wykrywania 4 parametrów: leukocytów, krew, azotyny oraz białko w moczu, test należy wykonać w przypadku wystąpienia, któregoś z objawów,

LECZENIE
Leczenie wdraża się w przypadku infekcji objawowych. Zazwyczaj wystarczy leczenie empiryczne, czyli leczenie bez potwierdzenia zakażenia dodatnim wynikiem posiewu moczu. Najczęściej stosowanymi lekami są nitrofurantonina i furazydyna. Jeśli u pacjentki występują częste nawroty infekcji, jest w ciąży lub istnieje duże ryzyko powikłań należy wykonać posiew i wdrożyć terapię celowaną (tzn. skierowaną przeciwko konkretnym patogenom).

Źródło:

Borkowski, Andrzej. Urologia: podręcznik Dla studentów Medycyny. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2015.

Duława, Jan, and Robert Drabczyk. “Zakażenia Układu Moczowego.” Medycyna Praktyczna, 2020, www.mp.pl/interna/chapter/B16.II.14.8.